Η σιωπή σπάει με αγώνες.

Της Σεμίνας Διγενή

Κάποτε το 1857, οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ωράριο 10 ωρών και ισότιμα δικαιώματα. Η αστυνομία απάντησε με σφοδρή επίθεση!

Ηταν 8 του Μάρτη κι αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Είχε προηγηθεί η πρώτη γυναικεία απεργία των Αγγλίδων εργατριών στα γάντια, στο Ουόρτσεστερ το 1804, ενώ το 1831 ακολούθησαν οι Γαλλίδες καπελούδες.

Η δική μου μέρα της Γυναίκας.

Γιάννα Κουκά

Η δική μου μέρα της γυναίκας γιορτάζεται σ’ ένα εργοστάσιο. Εκεί που η εργάτρια βγάζει κάλους στα πόδια από την ορθοστασία και διάλειμμα μόνο για ένα τσιγάρο κάνει.

Χορωδιακός Σύλλογος Στειρίου «Η Στείριδα»:8 Μαρτίου – Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Τιμούμε τη γυναίκα μάνα, τη γυναίκα σύζυγο, την εργαζόμενη γυναίκα, την γυναίκα που πρόσφερε και προσφέρει στους κοινωνικούς αγώνες.

Ημέρα μνήμης, για τις πρωτοπόρες εργάτριες της Ν. Υόρκης , που το 1857 κινητοποιήθηκαν απαιτώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, 8 ώρες εργασία, 8 ώρες εκπαίδευση, 8 ώρες ανάπαυση, συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, ίση αμοιβή με τους άνδρες συναδέλφους τους.

«Ειπώθηκαν ψέµατα που ντράπηκαν και τα ίδια, µια και δεν ντρέπονταν τα στόµατα που τα ’λεγαν»

«Τα τελευταία τούτα χρόνια στον τόπο αυτό ειπώθηκαν τα χειρότερα ψέµατα της Ιστορίας. Ειπώθηκαν ψέµατα που ντράπηκαν και τα ίδια, µια και δεν ντρέπονταν τα στόµατα που τα ’λεγαν. Έγινε πολλή κατάχρηση στόµφου, φτηνού λυρισµού, πολλή σπατάλη άχρηστης φιλοπατρίας..» (Μενέλαος Λουντέµης – “Οδός Αβύσσου, αριθµός Ο”)

Νίκος Μπογιόπουλος

Όταν το πράγμα φτάνει στο απροχώρητο, οι έχοντες την ευθύνη για την κατρακύλα, επιδίδονται σε μεγαλοστομίες. Αλλά επειδή και σε αυτές είναι ανίκανοι, προστρέχουν στους συγγραφείς, στους ποιητές. Δεν αφήνουν τίποτα αμαγάριστο. Ξεπατικώνουν την ατάκα που νομίζουν πως θα τους κάνει να φανούν σπουδαίοι και την σερβίρουν.

Αισθηματική αγωγή και λαϊκός φαρισαϊσμός!

Φοίβος Γκικόπουλος*

Ήταν αναγκαίοι οι ασυγκράτητοι εξτρεμισμοί για να νομιμοποιήσουμε έναν ισορροπημένο φιλελευθερισμό. Χρειάστηκε να φωνάξουμε στους δρόμους όπως παλιά, το όνομα του Χο Τσι Μιν (αλήθεια, ποιος τον θυμάται τώρα πια;) για ν’ ανακαλύψουμε στην καρδιά μας τον έρωτα για την Αμερική, χρειάστηκε να πιστέψουμε πως είμαστε προλετάριοι για να αισθανθούμε σχεδόν όλοι αστοί, χρειάστηκε να καταραστούμε τον ιμπεριαλισμό για ν’ απορρίψουμε τον Τρίτο Κόσμο και να ζητήσουμε τα πάντα «εδώ και τώρα», έστω και με δόσεις.

Από τον Κορκονέα στον Λιγνάδη.

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Ο συνήγορος του Λιγνάδη χαρακτήρισε τα θύματα «αναξιόπιστες προσωπικότητες»  και «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους»:

Είναι ο ίδιος που ως συνήγορος του δολοφόνου Κορκονέα είπε για το θύμα: Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και οι φίλοι του «δεν είναι σαν τα δικά μας και τα δικά σας» παιδιά, αλλά παιδιά ικανά να διαπράξουν ανθρωποκτονία!