Ζούνε σε άλλο κόσμο.

Γράφει ο Δημήτρης Παπαχρήστος*

Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει πάθει ψυχικό «τραλαλά». Τα μάτια των ανθρώπων στον δρόμο είναι αγριεμένα. Η κατάθλιψη φανερώνεται κι όταν ξανοίγεται ένα γέλιο. Εχει καταντήσει κοινωνική επιδημία η ανασφάλεια. Η απογοήτευση κάποιους συνανθρώπους μας, γύρω στις τρεις χιλιάδες λογαριάζονται, τους έσπρωξε στην αυτοκτονία. Ολες οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από την οικονομική κρίση, που δέρνει τον καθέναν και όλους μαζί. Πολλοί από αγανάκτηση έχουν οδηγηθεί στην κομματική και πολιτική απραξία και, το χειρότερο, ένας σεβαστός αριθμός ψήφισε για τιμωρία μια εγκληματική νεοναζιστική συμμορία, στο όνομα μιας γενικευμένης απαξίωσης, χωρίς την επίγνωση πως αυτή η επιλογή στρέφεται εναντίον τους.

Ο θυμός και η οργή έγιναν κακοί σύμβουλοι και ενισχύουν την πίστη πως όλοι το ίδιο είναι, κι αν δεν είναι θα γίνουν. Υποτίθεται πως αυτή η κατάσταση του φόβου και των τρομοκρατικών εκβιαστικών διλημμάτων των συγκυβερνόντων βολεύει, καθότι περνούν τα μνημονιακά μέτρα των τροϊκανών δανειστών μας. Δεν λογαριάζουν όμως τους αστάθμητους παράγοντες. Το τσουνάμι των αντιδράσεων, το φθινόπωρο -δήλωσαν με σκωπτικό τρόπο και ικανοποίηση- δεν ξέσπασε διαψεύδοντας την αντιπολίτευση.

Οι συνθήκες όμως γίνονται χειρότερες και το 2014, με τον προϋπολογισμό, με τη φορολογία, με τις απολύσεις, με τις διαθεσιμότητες και τις κινητικότητες και με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και με τα πανεπιστήμια να μη λειτουργούν και με την υγεία να ψυχορραγεί και να συρρικνώνεται διά των συγχωνεύσεων των δημόσιων νοσοκομείων προετοιμάζουν το έδαφος, και είναι απορίας άξιον πως δεν το συνειδητοποιούν και δεν το λογαριάζουν, προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο γαντζωμένοι στη διακυβέρνηση.

Μας καταντήσανε ένα απέραντο φρενοκομείο, γι’ αυτό κλείνουν και τα υπάρχοντα ως αχρείαστα, ακόμα και το θρυλικό Δαφνί – Δρομοκαΐτειο. Οι εργαζόμενοι που τίθενται σε διαθεσιμότητα και απολύονται δεν αντιδρούν μόνο γιατί χάνουν τη δουλειά τους, αλλά και για τους ανήμπορους και ψυχολογικά ασθενείς πάνω από δύο χιλιάδες, που δεν έχουν οικογένειες και ανθρώπους να τους φροντίσουν. Ζούμε σε μια αρρωστημένη κοινωνία που τα φάρμακα – μέτρα τους την αρρωσταίνουν πιο πολύ, είτε «γενόσημα» είναι είτε γνήσια των φαρμακευτικών εταιρειών, που εισπράττουν τα υπερκέρδη τους από ένα αρρωστημένο σύστημα και από μια αρρωστημένη κοινωνία και τον πόνο και την ανημπόρια των ασθενών, κατά τα άλλα ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει πως «οι Ελληνες δεν υπερφορολογούνται» ούτε υποφέρουν και είναι προπαγάνδα πως πάμπολλοι ψάχνουν τα σκουπίδια και άλλοι πεθαίνουν στους διαδρόμους των νοσοκομείων.

* Συγγραφέας

πηγή